De herfst en het verborgen pad(11)

DE HERFST EN HET VERBORGEN PAD

Verteld door Rex

De bladeren begonnen te vallen. Geel, rood, bruin — het leek alsof het bos zich had aangekleed voor een feest. De lucht rook naar natte aarde en rijpe bessen, en elke ochtend was er een dunne mist die over het veld kroop als een geheim dat nog niet verteld mocht worden.

Lilly en ik waren veranderd sinds we de map hadden gevonden. We waren niet alleen speelkameraadjes meer. We waren onderzoekers. Schattenjagers. Verhalenzoekers.

Op een frisse ochtend, terwijl mijn baasje zijn jas dichtknoopte en Sara haar thermosfles vulde, glipten Lilly en ik vooruit. De map lag veilig in mijn rugzakje — ja, ik heb er nu een, speciaal gemaakt door mijn baasje. Het rode kruis op de kaart leidde ons naar een plek die we nog niet kenden. Een pad dat niet op de gewone wandelroutes stond.

Het begon als een smal spoor tussen de varens. Stil. Geheimzinnig. Alsof het ons riep. Lilly liep voorop, haar neus laag bij de grond, haar oren alert. Ik volgde, mijn hart klopte sneller dan normaal. Niet van angst, maar van verwachting.

Na een tijdje kwamen we bij een oude stenen muur, half overgroeid met klimop. Er zat een kleine opening in, net groot genoeg voor twee nieuwsgierige border collies. We glipten erdoorheen en stonden ineens in een open plek die voelde alsof niemand er in jaren geweest was.

In het midden stond een verweerde houten bank, en daaronder... een doos. Geen gewone doos. Een kist, met metalen hoeken en een slot dat al lang niet meer werkte. Lilly krabde eraan, ik duwde met mijn neus, en samen kregen we het open.

Binnenin lagen foto's. Oude foto's van honden, spelend in het bos, rennend over velden, slapend bij kampvuren. En in het midden lag een dagboek. De eerste bladzijde was geschreven in een sierlijke hand:

"Voor wie dit vindt: jullie zijn deel van iets groters. Vriendschap, avontuur, herinnering. Laat het verhaal doorgaan."

Ik keek naar Lilly. Zij keek naar mij. We wisten het. Dit was niet zomaar een ontdekking. Dit was een uitnodiging.

Toen we terugliepen naar de hut, met het dagboek veilig in mijn rugzakje, voelde ik me anders. Niet alleen Rex, de border collie. Maar Rex, de hoeder van verhalen. En Lilly, mijn trouwe partner.

Die avond, terwijl de wind door de bomen zuchtte en de sterren verschenen, lagen we weer naast elkaar. De map en het dagboek tussen ons in. En ik wist: het verhaal was nog lang niet voorbij.

Wordt vervolgd...