De late herfst en de stem van het verleden (12)

DE LATE HERFST EN DE STEM VAN HET VERLEDEN

Verteld door Rex

De wind was kouder geworden. Hij blies door mijn vacht en bracht geuren mee van natte bladeren, schors en iets... ouds. Iets dat ik niet kon plaatsen. Lilly en ik liepen samen door het bos, de map en het dagboek veilig opgeborgen in mijn rugzakje. Sinds we de kist hadden gevonden, voelde het alsof het bos ons kende. Alsof het ons leidde.

Mijn baasje en Sara lieten ons vaker los. Ze vertrouwden ons. En wij vertrouwden het pad. Want het pad was er — niet op de kaart, niet in woorden, maar in gevoel. Elke bocht, elke tak die kraakte, leek ons iets te vertellen.

Op een mistige ochtend kwamen we bij een plek die we nog nooit hadden gezien. Een cirkel van stenen, half verborgen onder bladeren. In het midden lag een platte steen, met krassen die leken op letters. Lilly snuffelde eraan, haar staart stil. Ik legde mijn poot erop. Het voelde warm, ondanks de kou.

We openden het dagboek. Op een bladzijde die we nog niet hadden gelezen stond:

"Als je dit leest, ben je dichtbij. De cirkel is oud. Hier begonnen de verhalen. Hier spraken we met elkaar, zonder woorden."

Ik keek naar Lilly. Zij keek naar mij. En toen gebeurde het.

Een zachte bries stak op, draaide rond de stenen, en bracht een geluid mee. Geen blaf, geen stem, maar een gevoel. Een herinnering. Alsof een hond van lang geleden ons iets wilde zeggen. Lilly ging zitten. Ik volgde. We luisterden.

In mijn hoofd hoorde ik een naam: Bran. De hond van de foto. De hond van het medaillon. Zijn verhaal was hier begonnen. En nu ging het verder — met ons.

We bleven daar een tijdje. Niet spelend, niet rennend. Gewoon... aanwezig. En toen de mist optrok en de zon voorzichtig door de bomen scheen, wist ik het zeker: we waren deel van iets groters. Een lijn van vriendschap, avontuur en herinnering die door het bos liep als een onzichtbaar spoor.

Die avond, terug bij de hut, legden we het dagboek op de plank. Niet om het te vergeten, maar om het te bewaren. Voor de volgende die het zou vinden. Want verhalen zijn als stokken: je moet ze doorgeven.

Wordt vervolgd...