Rex, Bella en Toby en de geheimen van de oude paden

🐾 REX, BELLA EN TOBY EN DE GEHEIMEN VAN DE OUDE PADEN 🌲✨

De wolf leidde hen langs kronkelende paden die leken te bewegen met het licht. De kaarten uit de holle boom toonden routes die niet meer op gewone kaarten stonden — vergeten paden, verborgen doorgangen.

“Volg het mos,” zei de wolf. “Waar het het dikst groeit, daar ligt het oude spoor.”

Ze liepen in stilte, luisterend naar het fluisteren van de bomen. Bella merkte iets op: een rij stenen, half verborgen onder bladeren, met vreemde tekens erin gekerfd.

“Wat betekenen deze symbolen?” vroeg ze.

De wolf keek aandachtig. “Dat zijn de tekens van de eerste wachters. Zij schreven verhalen in steen, zodat de tijd ze niet kon wissen.”

Toby raakte een steen aan. Plotseling gloeide deze zacht op, en een beeld verscheen in de lucht — een groep dieren, samen rond een vuur, pratend en delend.

“Dat zijn… verhalen van vroeger,” fluisterde Rex.

De wolf knikte. “Verhalen zijn de ziel van het woud. En jullie zijn nu deel van die ziel.”

Ze besloten de tekens te volgen, elk leidend naar een nieuw verhaal, een nieuwe herinnering. Onderweg leerden ze samenwerken: Rex leidde met zijn scherpe neus, Bella las de tekens, en Toby hoorde geluiden die anderen misten.

Aan het einde van het pad kwamen ze bij een open plek, waar het licht helder viel en de lucht stil was. In het midden stond een cirkel van stenen, en in het gras lag een nieuw boek — leeg, wachtend.

“Dit is voor jullie,” zei de wolf. “Jullie reis is nog maar net begonnen. Vul het met wat jullie ontdekken.”

Rex, Bella en Toby keken elkaar aan. Ze begrepen het. Het bos had hen niet alleen herinneringen gegeven — maar ook een missie.

Samen begonnen ze te schrijven.