Hoofdstuk 1: Het grote gat

 Hoofdstuk 1:verteld door Rex

Hoi! Ik ben Rex, een trotse border collie met een zwart-witte vacht en een neus die alles ruikt — van koekjes tot katten die zich proberen te verstoppen. Mijn dagen zijn meestal gevuld met rennen, waken, en zorgen dat Bram, mijn puppie broertje, niet in de vijver springt. Maar vandaag… vandaag was anders.

Het begon zoals elke woensdag. De zon piepte tussen de wolken door, de bladeren dansten in de wind, en Bram was zoals altijd druk bezig met iets wat waarschijnlijk verboden was.

“Rex! Kom snel!” riep hij ineens, zijn stem hoog van opwinding.

Ik sprintte naar hem toe, mijn poten maakten kleine wolkjes van aarde. En daar… midden in onze tuin… was een GAT. Niet zomaar een kuiltje. Nee, dit was een gigantisch gat. Zo groot dat zelfs onze mensen verbaasd zouden zijn — als ze het zouden zien. Maar wij waren sneller.

Bram stond al met zijn neus erin. “Denk je dat het een mol was? Of een draak?”

Ik snuffelde. Geen draak. Geen mol. Maar… iets rook vreemd. Oud. Mysterieus. Alsof het gat al heel lang bestond, maar pas vandaag besloten had zich te laten zien.

We besloten samen af te dalen. Bram sprong natuurlijk meteen. Ik volgde, voorzichtig. Het was niet diep, maar het voelde alsof we een andere wereld binnenstapten. De aarde was zacht, de lucht stil. En toen zagen we het: een oude houten kist, half begraven.

Bram piepte. “Een schat?”

Ik duwde met mijn snuit. De kist ging open met een kreun. Binnenin lag een boek. Geen botten, geen koekjes. Een boek met gouden letters: “De Geheime Taal van Honden”.

We keken elkaar aan. Bram likte het boek. Ik las de eerste zin hardop (ja, ik kan lezen — tenminste hondentaal):
"Wie dit boek vindt, bezit de kracht om met elk dier te spreken."

Bram sprong van blijdschap. “Dan kunnen we met de kat praten! En met de eekhoorns! En met de koeien in het veld!”

Ik knikte. Maar ik wist ook: dit was iets groots. Iets wat we moesten bewaren. Dus we begroeven het boek weer, diep in het gat. Ons geheim. Onze ontdekking.

En nu? Nu spelen we weer in de tuin. Maar elke woensdag, als de wind goed staat en de bladeren fluisteren, gaan Bram en ik naar het gat. En dan dromen we van wat er nog meer onder onze poten ligt.

Woef woef. Tot de volgende ontdekking.