De zon scheen warm door het raam en verwarmde mijn favoriete plekje naast de stoel. Snuffel snuffel.. wat ruik ik? Een heerlijke geur van... botjes! Of misschien van een verloren koekje? Mijn staart kwispelde van opwinding.
Ik liep weg van mijn favoriete plekje en begon mijn dagelijkse snuffeltocht door de woonkamer. Elk hoekje een gaatje moest onderzocht worden, elk pluisje op de grond een potentiële schat. Onder de salontafel zag ik iets glinsteren. Een klein wit bakje. Nooit eerder gezien!
Mijn oren spitsten zich en mijn neus begon hard te werken. Het rook vreemd, niet naar eten, maar ook niet naar speelgoed. Nieuwsgierig stak ik mijn neus erin. Ik probeerde het bakje open te wrikken met mijn snuit. Het kostte even moeite, maar toen...
klik! Het deksel vloog eraf. En daar lag het: een parelwit ding, zo netjes en glanzend. Het zag eruit als een hele rij kleine, perfecte botjes! Mijn ogen glinsteren. Dit moest wel voor mij zijn! Ik pakte het voorzichtig met mijn tanden. Maar zodra ik het in mijn bek had, gebeurde er iets raars. Het voelde vreemd aan, alsof het precies paste. En toen... zat het vast! Ik probeerde het los te krijgen, maar het zat muurvast. Ik begon te kauwen, maar het wilde niet kapot. Ik keek in de spiegel en zag een heleboel witte tanden in mijn bek, die niet van mij waren! O jee, dit was iets anders. En het kwam er niet meer uit!
Net op dat moment hoorde ik oma roepen vanuit de keuken: " Rex, heb je mijn gebit gezien?"
Oh ohhh...
Reactie plaatsen
Reacties