Rex krijgt een halloweenbal

Het was weer die rare tijd van het jaar. De Vrouw had zo'n oranje, uitgeholde groente bij de voordeur gezet met een lichtje erin. Het ruikt vreemd, een beetje zoet en aards. Ik hou mijn neus er liever vandaan. Ik snap niet wat de mensen erin zien. Ze worden er altijd zo giechelig van.

Geef mij maar een bal. Of werk. Vandaag was echter een spannende dag. De bel ging.

TAAK!

Ik sprintte naar de gang, voetjes glijdend over het laminaat. "WOEF! WOEF! (Er is iemand! Ik heb het gehoord! Ik bescherm het huis!)"

Het Vrouwtje deed de deur open en nam een vierkant ding aan. Een doos. Ik snuffelde er direct aan. Het rook naar karton en verpakkingstape. Blacky, mijn grote, luie (maar wel lieve) kattenbroer, kwam ook eens aankijken. Hij kwispelde alleen maar, zijn staart zwiepte zachtjes. Hij miauwde nooit. Dat laat hij allemaal aan mij over.

Het Vrouwtje zette de doos op de grond en begon het plastic eraf te trekken. Mijn oren stonden recht overeind. Dit is het beste deel. Nieuwe spullen!

Toen ze de doos opende, zag ik het.

BAL.

Mijn hele lijf begon te trillen. Het was een bal! Perfect rond. Goed formaat. Stuiter-potentieel leek me een 10/10. Maar hij was... oranje. Met een gek, zwart gezicht erop getekend, net als die groente bij de deur.

"Een Halloween-bal," zei het Vrouwtje.

Ik ging onmiddellijk in mijn 'speel-houding' staan. Kont omhoog, borst op de grond, staart laag, ogen gefixeerd op het object. "GOOIEN! GOOIEN! GOOIEN NU!" dacht ik zo hard als ik kon.

Het Vrouwtje pakte de bal en hield hem voor mijn neus. "Kijk eens, Rex," zei ze. "Een cadeautje voor jou."

VOOR MIJ?! Dit was de beste dag ooit! Ik sprong op, maar ving mezelf net op voordat ik de bal uit haar hand zou stoten. Ik moest netjes zijn.

Ze gooide de bal! Het was een korte worp, recht voor me. Ik ving hem met mijn mond, en meteen was ik onderweg. Rennen, rennen, rennen! De bal stuiterde perfect. Ik bracht hem terug, mijn staart kwispelend als een gek.

"Nog eens! Nog eens!" riep mijn innerlijke Border Collie.

Blacky kwam rustig aangesjokt en snuffelde aan de bal toen ik hem aan het Vrouwtje gaf. Hij kwispelde eens. "Zou je hem willen delen, Rex?" vroeg ze.

Delen? Met Blacky? Nee, doe maar niet. Deze bal was gemaakt om te apporteren, om te rennen!

Ik gaf het Vrouwtje de bal en sprong op haar om te laten zien dat ik klaar was voor de volgende worp. Blacky leek het te begrijpen. Hij ging in zijn mand liggen en keek rustig toe terwijl ik de oranje Halloween-bal keer op keer terugbracht.

Dit was veel beter dan rare, uitgeholde groenten. Dit was werk! Dit was plezier! Dit was mijn Halloween-bal!

Ik wist zeker dat dit het beste Halloween ooit zou worden. En Blacky? Die kon gerust toekijken. Ik was de Apporteer-Expert. Ik was de Snelheidsduivel. En deze bal was van mij!