Het was een koude ochtend. De eerste sneeuwvlokken van het jaar dwarrelden naar beneden. Rex stond al buiten, zijn neus diep in de lucht.
"Bram!" riep hij. "Er klopt iets niet!"
Bram, die net nog lag te dromen over koekjes, kwam naar buiten gestrompeld. "Wat is er aan de hand, grote broer?"
Rex snoof nog een keer. " De wintergeur... die is weg!"
Bram knipperde met zijn ogen. "De... wintergeur?"
Rex knikte plechtig. "Elke winter ruik je iets speciaals. Iets fris. Iets knisperends. Maar vandaag... weg!"
Bram spitste zijn oren. "Dan moeten we op onderzoek uit."
Ze huppelden door de tuin, stapten door de verse sneeuw en lieten twee mooie pootafdrukken achter. Plots zag Bram iets glinsteren.
"Rex! Kijk!" riep hij.
In de sneeuw lag een klein spoor van fonkelende sneeuwsterren, maar ze bewogen! Ze zweefden langzaam verder alsof ze hen ergens naartoe wilden leiden.
"Dat is geen gewone sneeuw," zei Rex. "Kom, we volgen het spoor!"
Het spoor leidde hen steeds dieper het park in, waar de bomen wit besuikerd stonden. Daar, midden op een open plek, zagen ze iets bijzonders. Een klein meisje van sneeuw en licht, met een jurk die leek te bestaan uit ijskristallen, zat verdrietig op een boomstronk. Om haar heen dwarrelden de bewegende sneeuwsterren.
"Wie ben jij?" vroeg Bram voorzichtig. Het meisje keek op. "Ik ben Lila, het Sneeuwmeisje. Ik bewaak de wintergeuren... maar ik ben mijn geurflesje kwijtgeraakt!" Rex en Bram keken elkaar aan. Een geurflesje? Dat klonk als een missie.
"Hoe ruikt de winter eigenlijk?" vroeg Bram. Lila glimlachte droevig. "Naar kou, frisse wind, zachte stilte... en een vleugje magie. Zonder dat flesje kan ik de winter niet klaarmaken.
Rex stak zijn snoet in de lucht. "Ik ga het voor je vinden!"
Samen zochten ze tussen de sneeuwheuvels, onder gevallen takken en in holletjes van konijnen. Maar geen spoor van het flesje. Tot Bram opeens iets hoorde.
KLINK... TINK....
"Rex! Dat is hetzelfde geluid als het elfje laatst maakte!"
Ze volgden het geluid tot aan een oude eikenboom. En daar, half onder de wortels, lag een klein zilveren flesje vol glitters.
"Ik heb hem!" riep Bram trots.
Ze brachten het flesje terug naar Lila. Ze opende het voorzichtig, en meteen stroomde er een zachte wolk van wintergeur door het bos. De wind werd frisser, de sneeuw begon sneller te vallen, en overal begonnen glinsters te dansen.
Lila straalde. "Dank jullie, dappere honden. Dankzij jullie kan de winter beginnen!" Ze tikte zachtjes met haar hand op hun neuzen, en twee kleine sneeuwvlokjes bleven erop liggen zonder te smelten.
"Voor jullie," zei ze, "een stukje wintermagie"
Bram liep trots naast Rex. "Rex... rook jij dat? De wintergeur is terug!"
Rex glimlachte. "Ja Bram. En we hebben het weer gered."
Samen renden ze naar huis, terwijl de winter nu echt begon, met sneeuw die schitterde als sterren en twee vrolijke border collies die alweer klaar waren voor hun volgende avontuur.
Reactie plaatsen
Reacties