Rex en Bram en het Raadsel van de verdwenen Snack

Ik, Rex, lag heerlijk te soezen in mijn mand toen ik ineens iets héél verdachts hoorde. Een króóókkk... krak... smikkel- smak. Dat was geen normaal geluid. Dat was het geluid van... eten.

Mijn ogen gingen open. Bram lag niet in zijn mandje. Dat was al een slecht teken. Bram is namelijk dol op avontuur, en nóg doller op eten. Ik stond op en volgde het geluid de keuken in. En daar... zag ik het.

Bram zat midden op de vloer, zijn kleine puppybilletjes netjes op de grond, terwijl hij heel onschuldig keek. Te onschuldig. Voor hem lag een lege zak... van mijn favoriete kipsnack.

"Bram... "zei ik langzaam. "Waar is... mijn snack?"

Bram tikte met zijn voorpootje tegen de lege zak.

"Weg," piepte hij.

"Weg? Hoe bedoel je weg? Is hij gevallen?"

Bram schudde zijn kopje.

"Opgegeten."

"OPGEGETEN?!" blafte ik verbaasd.

En toen hoorden we het...

HIK.

Bram keek omlaag naar zijn buik.

HIK!

Zijn buikje trilde bij elke hik.

Ik zuchtte. "Bram... he hebt mijn hele snack opgegeten, hè?

Hij knikte langzaam. "Per ongeluk."

Per ongeluk. Natuurlijk. Want volgens Bram gebeurt alle per ongeluk. Zelfs als hij recht in de koekjestrommel klimt.

Maar toen... kwam er geluid van achter ons. 

Tik tik tik tik!

Ik draaide me om. Toby stond in de deuropening.

"Toby?' vroeg ik verbaasd. "Wat doe jij hier?" 

Toby grijnsde breed. "ik denk data ik weet wat er met de snack is gebeurd."

Bram keek hem met grote puppy-oogjes aan. "Was jij het?" 

"Nee," zei Toby, "Maar ik heb... en hint."

Hij liep naar de deur, kwispelend. "Volg mij."

we liepen achter Toby aan, Bram nog steeds Hic-hikkend. In de tuin stopte Toby bij een klein kuiltje. En daar lag... een tweede legen snackzak.

"Wacht een... " dacht ik hardop. 

"Twee zakken?"

Toby knikte. "Yep. De eerste heeft Bram gegeten. Maar deze... is gisteren al gestolen.

"Door wie?" vroeg Bram.

Toby bukte.

Snuffelde.

Keek ons aan.

"Door een... Merel," zei hij trots. Een vogel. Een vogel had mijn snack gepikt. 

Ik viel even helemaal stil. Maar toen moest ik zo hard lachen dat mijn staart tegen een planten pot sloeg.

"Toby ... jij bedoelt te zeggen dan een merel mijn snacks jat en Bram de rest opeet?"

Toby knikte. "Precies"

Bram keek schuldbewust. "Sorry Rex... Maar ze waren echt heel lekker.

Ik keek naar Bram

Naar zijn kleine buikje.

Naar zijn hikkende snuit. 

En ik kon niet boos blijven.

Oké dan, zuchtte ik. "Maar alleen als we vanmiddag samen nieuwe snacks gaan halen."

Bram sprong op. "Echt?"

Toby kwispelde. "Ik ga mee! Ik ga mee"

En zo gingen we met z'n drieën naar het tuincentrum, op zoek naar nieuwe snacks... en hopend dat er dit keer geen merel in de buurt was.

Einde.