"De verdwaalde Mijter.

Waar is de mijter van Sinterklaas (LIED).

Het was een ijskoude avond in december. De wind floot door de straten en het verse laagje sneeuw glinsterde als diamantjes. Rex en Bram huppelden vrolijk door de tuin, terwijl wolkjes warme adem uit hun snuiten opstegen.

 Bram stoof ineens stil.

"Rex... hoor jij dat?"

Rex spitste zijn oren. Kleng - plof - schuif...

Het klonk alsof iemand iets liet vallen... en er daarna zelf achteraan gleed.

Ze renden naar het poortje en keken nieuwsgierig naar het dorpsplein. En jawel hoor: daar stond Sinterklaas - zonder mijter! Zijn lange mantel wapperde in de wind, en naast hem stond Amerigo trillend op zijn hoeven.

"Waar is uw mijter, Sinterklaas?"

vroeg Rex wijs.

Sinterklaas zuchtte diep, een wolkje stoom kwam uit zijn baard.

"Tja... die is ergens in de sneeuw gevallen. En door die wind kan hij nu overal liggen... "

Bram keek meteen om zich heen.

"Wij kunnen zoeken! Wij zijn héél goed in dingen vinden.

De Pieten keken opgelucht. 

"Als iemand dit kan, dan zijn jullie het"

zei een inpakpiet.

Rex en Bram splitsten zicht op. Rex snuffelde langs de heggen,

Bram huppelde door de sneeuw alsof elk hoopje een aanwijzing kon zijn.

Plots hoorde Bram een zacht PFFWOMP - 

alsof iets zachts in een sneeuwbank zakte.

Hij rende erheen en ja hoor: bovenop een witte bult lag een rode rand.

"Rex! Ik heb 'm gevonden!" blafte Bram trots.

Rex kwam aangesneld en samen trokken ze de mijter voorzichtig uit de sneeuw.

Hij zat helemaal onder de ijskristallen, maar verder was hij nog prachtig.

Ze renden terug naar het dorpsplein, staarten hoog in de lucht.

Sinterklaas straalde toen hij de mijter zag.

"Oh jongens... jullie hebben me gered!

Zonder mijter kan ik mijn werk niet doen!"

Amerigo snoof vriendelijk naar Bram, 

alsof hij hem een paarden-knuffel gaf.

Een Piet klopte de sneeuw van de mijter af en

zette hem voorzichtig terug op het hoofd van de Sint.

Sinterklaas hief zijn staf.

"Rex en Bram... jullie zijn ware hulphonden.

Dankzij jullie gaan de cadeautjes tóch op tijd komen."

Bram deed een trots sprongetje.

"Rex... denk je dat we dit elk  jaar 

kunnen doen?

Rex lachte.

"Als Sint ons nodig heeft? Altijd.

En zo trok de stoet weer verder door de winterse nacht,

terwijl Rex en Bram elkaar warm in de flank duwden.

De sneeuw viel zacht, de lantaarns

gloeiden warm... en de mijter zat weer veilig waar hij hoorde.