Het was laat in de avond. De maan hing als een zilveren
schijf boven Wapenveld, en Rex en Bram lagen samen op het bankje voor het raam.
Ze wachtten... want ergen in de verte hoorde Rex het zacht
geritsel dat alleen Pieten konden maken.
"Heb jij dit ook gehoord?' fluisterde Rex.
Bram knikte, zijn puppystaart trilde.
"Het klinkt alsof er iemand over het dak loopt!"
Net toen Rex wilde zeggen dat ze het misschien
verkeerd hadden gehoord,
klonk er PANG! Een dakpan schoof weg.
Daarna een zacht kuchje.
Rex en Bram keken elkaar aan.
"Dit is niet goed," zei Rex
"Pieten vallen NOOIT van daken.
Ze renden naar buiten en daar...
achter de schuur - zagen ze een donkere
schaduw wegschieten. Bram blafte dapper en
rende erachteraan.
Rex volde hem, met zijn neus laag bij de grond.
In het bos achter het huis stonden de
bomen dicht bij elkaar. De schaduw bewoog
razendsnel tussen de stammen door.
"Wie ben jij?" riep Rex.
En toen... bleef de schaduw ineens stil.
langzaam, héél langzaam, stapte er een
Piet tevoorschijn.
Maar iets was vreemd: zijn muts zat scheef,
zijn jasje stond open en hij hijgde alsof hij
net de marathon had gelopen.
"Ik... ik ben de Verdwaal-Piet." zei hij
zachtjes. "En ik ben iets kwijt. Iets heel belangrijks.
Rex spitste zijn oren.
"Wat dan?"
De Piet zette grote ogen op.
"Het grote gouden belletje van Amerigo!
Het zat in mijn tas, maar ik ben
onderweg gestruikeld... en nu is het
spoor kwijt!"
Bram piepte. "Maar zonder het gouden belletje
kan Sinterklaas de start van de cadeautjesronde
toch niet aangeven?
De Piet knikte. "Precies. En
Sinterklaas is er al bijna... "
Rex dacht diep na. " Wij helpen wel.
Wij zijn Rex en Bram - speurders van beroep!"
Ze volgden het spoor dat de Piet had
afgelegd. Over het gras. Door het bos.
Tot aan een open plek waar de maan
precies naar beneden scheen.
"Hier stopte het," zei Rex.
Maar Bram rook iets. Iets zoets.
"Pepernoten!" blafte hij.
En daar - tussen de pepernoten,
bladeren en sneeuw - lag het
glinsterende gouden belletje.
Bram wilde het pakken, maar toen verschenen
er drie andere Pieten uit
de schaduwen.
"Daar het het! Gevonden!" riepen ze.
Rex en Bram schrokken even, maar
toen zagen ze hun vrolijke gezichten.
"Jullie hebben het belletje gered!" zei
de Hoofdpiet. "Jullie twee zijn misschien
wel de beste speurhonden
van Nederland!"
De verdwaal-Piet kreeg het belletje
terug en draaide het om zijn vinger.
Het maakte een prachtig helder
tingggg...
Ineens lichtte de lucht boven hen op.
Het was het grote paard van
Sinterklaas dat uit de verte naderde.
En Sinterklaas zelf zwaaide vriendelijk naar hen.
"Dank jullie wel, Rex en Bram!" riep hij,
Zonder jullie was de nacht heel anders gelopen!"
Rex keek naar Bram en glimlachte.
"Zie je wel," zei hij, "we beleven altijd de
spannendste avonturen wanneer de Pieten in
de buurt zijn."
Bram kwispelde breed.
"Kunnen we morgen weer op zoek
naar schaduwen?
Rex lachte. "Misschien. Maar vanavond? Vanavond
krijgen we eerst... een extra handje pepernoten!"
En zo eindigde hun nacht: moe, trots,
en met kruimels in hun vacht.
Reactie plaatsen
Reacties