Vandaag voelde de wereld anders toen ik mijn ogen opende. Het rook naar sneeuw en avontuur.
Bram lag naast mij te soezen, zijn pootjes nog zachtjes trappelend alsof hij in zijn dromen achter
een sneeuwvlokje aan rende.
"Bram," fluisterde ik. "Het is bijna pakjesavond... en vandaag wordt héél bijzonder."
Zijn oren schoten overeind. "Echt waar, Rex? Wat gaan we doen?'
Ons baasje kwam binnen met een brede glimlach. "Kom jongens, we gaan naar het ijs!"
Nou, toen sprong Bram zo hoog dat hij bijna van zijn eigen poten schrok.
Buiten glinsterde de wereld. Dunne sneeuw op de velden,
onze adem wolkjes in de koude lucht.
We liepen naar de bevroren plas waar families al schaatsten.
Terwijl de mensen sierlijk over het ijs gleden,
renden wij langs de kant. Bram probeerde telkens op het ijs te stappen,
maar gleed meteen weer weg. Hij vond het prachtig.
Ik bleef natuurlijk de rustige, wijze grote broer.
Nou ja... ik deed in elk geval alsof.
Na al dat geren roken we ineens onze favoriete geur: warme chocolademelk.
Ons baasje had een grote thermos fles meegenomen. Terwijl zij een mok vulde met
chocolademelk en een berg slagroom, kregen wij hondenbotjes speciaal voor de winter.
Bram knabbelde meteen, maar ik ging eerst zitten en keek rond
Ik voelde iets warms door me heen gaan: de wereld was koud, maar wij
waren samen. Dat is wat telt.
Toen we terugliepen, begon de lucht langzaam te kleuren
in zacht roze tinten. De avond voor pakjesavond...
je kon gewoon voelen dat er magie hing.
"Rex," fluisterde Bram terwijl hij tegen me aan liep,
"denk je dat Sinterklaas ook iets voor honden heeft?"
Ik ga hem een duwtje met mijn neus.
"Natuurlijk, kleine broer. Voor brave honden altijd."
En samen stapten we door de sneeuw,
met volle buikjes, koude neuzen,
en een hart vol winterpret - klaar voor
een heerlijke pakjesavond.
Reactie plaatsen
Reacties